دیابت به گروهی از بیماری های متابولیکی اشاره دارد که در آن افراد دارای قند خون بالا هستند زیرا تولید انسولین کافی نیست یا سلول های بدن به درستی به انسولین پاسخ نمی دهند.
بدن انسولین تولید نمی کند. برخی افراد ممکن است این بیماری را به عنوان دیابت وابسته به انسولین یا دیابت نوجوانان تجربه کنند. معمولا افراد قبل از ۴۰ سالگی، اغلب در اوایل بزرگسالی یا جوانی به دیابت نوع ۱ مبتلا می شوند. دیابت نوع ۱ به اندازه دیابت نوع ۲ معمول نیست. تقریبا ۱۰٪ از همه موارد دیابت نوع ۱ است. بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ باید تا اخر عمر انسولین تزریق کنند. آنها همچنین پس از آزمایش منظم خون و رژیم غذایی خاص باید سطح خون گلوکز مناسب را فراهم کنند.
در دیابت نوع ۲، بدن برای عملکرد به اندازه کافی انسولین تولید نمی کند یا سلول های بدن به انسولین پاسخ نمی دهند(مقاومت به انسولین). تقریبا ۹۰٪ از همه موارد دیابت در سراسر جهان نوع ۲ است. بعضی افراد می توانند با کاهش وزن، رژیم غذایی سالم، ورزش زیاد و کنترل میزان قند خون دیابت نوع ۲ را کنترل کنند. با این حال، دیابت نوع ۲ به طور معمول یک بیماری پیشرفته است که به تدریج بدتر می شود و بیمار احتمالا باید انسولین را به صورت قرص مصرف کند. افراد دارای اضافه وزن و چاق، نسبت به افرادی که وزن سالم دارند بیشتر در معرض ابتلا به دیابت نوع ۲ قرار دارند. افراد دارای چربی بالا دارای بیماری هایی هستند که به عنوان چاقی مرکزی، چربی شکم یا چاقی شکمی تعریف شده اند. داشتن اضافه وزن یا چاقی باعث می شود بدن مواد شیمیایی آزاد کند که سیستم های قلبی-عروقی و متابولیک را ناپایدار می سازد. داشتن اضافه وزن، غیرفعال بودن از لحاظ فیزیکی و مصرف غذاهای اشتباه، باعث افزایش ریسک ابتلا به دیابت نوع ۲ می شود.
این نوع قند بر ن حامله تاثیر می گذارد.در برخی از ن سطح گلوکز خون بسیار بالا است و بدن آنها قادر به تولید انسولین کافی برای انتقال تمام گلوکز به سلول های خود نیست که این باعث افزایش سطح گلوکز می شود. دیابت حاملگی در دوران بارداری تشخیص داده می شود. اکثر بیماران مبتلا به دیابت حاملگی می توانند دیابت خود را از طریق ورزش و رژیم کنترل کنند. ۱۰ تا ۲۰ درصد از بیماران باید داروهای کنترل قند خون را مصرف کنند. دیابت حاملگی ناشناخته یا کنترل نشده ممکن است خطر عوارض در هنگام زایمان را افزایش دهد. کودک ممکن است بزرگ تر باشد.
تکرر ادرار: ممکن است متوجه شده باشید که بیشتر روز را در راه رفتن به توالت صرف می کنید. گلوکز بیش از حد در خون، سبب تکرر ادرار می شود. اگر انسولین بی اثر باشد یا وجود نداشته باشد، کلیه نمی تواند گلوکز را وارد جریان خون کند. کلیه ها آب را از خون برای رقیق کردن گلوکز می گیرند ، که این هم مثانه را پر می کند.
تشنگی: اگر بیش از حد معمول ادرار کنید، باید مایعاتی که از دست داده اید را جبران کنید. از هر زمان آب بیشتری می نوشید.
گرسنگی شدید: از آنجا که انسولین در خون به درستی کار نمی کند یا به دلیل ناکافی بودن، سلول ها انرژی نمی گیرند، بدن ممکن است برای یافتن انرژی بیشتر واکنش نشان دهد. بنابراین احساس گرسنگی مکرر می کنید.
افزایش وزن: این نتیجه علامت بالا، یعنی گرسنگی شدید خواهد بود.
کاهش وزن غیر معمول: این در بین افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ شایع تر است. از آنجا که بدن انسولین را تولید نمی کند، به دنبال منبع دیگری برای انرژی است (سلول ها نمی توانند قند خون دریافت کنند). بافت و چربی های عضلانی برای انرژی تجزیه می شوند.
افزایش خستگی: اگر انسولین به درستی کار نکند، گلوکز به سلول ها وارد نمی شود و انرژی را تامین نمی کند که این باعث احساس خستگی می شود.
عصبانیت: علت عصبانیت ممکن است کمبود انرژی باشد.
منبع:علائم دیابت
برای مقالات بیشتر به سایت زخم پلاس مراجعه فرمایید.
آمپوتاسیون یا قطع عضو جراحی حذف تمام یا بخشی از یک اندام بدن مانند بازو، پا، انگشت پا، دست، ساق پا یا انگشت دست است.
قطع عضو پا – بالا یا پایین زانو – شایع ترین عمل جراحی قطع عضو است.
دلایل زیادی وجود دارد که ممکن است قطع عضو نیاز باشد. شایع ترین علت برای قطع عضو گردش خون ضعیف به علت آسیب یا تنگ شدن شریان ها که با نام بیماری شریانی محیطی شناخته می شود، است. بدون جریان خون مناسب، سلول های بدن نمی توانند اکسیژن و مواد مغذی مورد نیاز خود را از جریان خون دریافت کنند. در نتیجه، بافت آسیب دیده شروع به مردن می کند و عفونت ممکن است در بافت ایجاد شود.
سایر علل قطع عضو عبارتند از:
قطع عضو معمولا نیاز به بستری شدن در بیمارستان به مدت 5 تا 14 روز یا بیشتر بسته به عمل جراحی و عوارض آن دارد. این روش می تواند بسته به اندام قطع شده و سلامت عمومی بیمار متفاوت باشد.
آمپوتاسیون ممکن است تحت بیهوشی عمومی انجام شود (به این معنی که بیمار خواب است) یا با بیهوشی نخاعی، که بدن از کمر به پایین بی حس می شود.
هنگام انجام قطع عضو، جراح تمام بافت آسیب دیده را با بر جا گذاشتن بافت سالم تا حد امکان، حذف می کند.
پزشک ممکن است از چندین روش برای تعیین محل قطع عضو و چگونگی برداشتن بافت استفاده کند. این روش ها شامل موارد زیر است:
جراح ممکن است با دوختن فلپ های پوست فورا زخم را ببندد (به نام قطع عضو بسته). یا جراح ممکن است برای امکان نیاز به حذف بافت بیشتر، محل جراحی را برای چند روز باز گذارد.
سپس تیم جراحی یک پانسمان استریل را روی زخم قرار داده و ممکن است یک جوراب شلواری را روی انتهای عضو قطع شده قرار دهد تا لوله های زهکشی یا باند را نگه دارد. پزشک ممکن است اندام را در حالت کشش قرار دهد، که در آن یک دستگاه موقعیت عضو را حفظ کرده و یا ممکن است از یک اسپلینت استفاده شود.
ریکاوری بعد از قطع عضو به نوع روش و بیهوشی مورد استفاده بستگی دارد. درمانگر زخم پانسمان روی زخم را تعویض می کنند و یا ممکن است به بیمار تعویض پانسمان را آموزش دهند. دکتر بهبود زخم و هرگونه شرایطی که ممکن است با بهبود تداخل داشته باشد، مانند دیابت یا سخت شدن شریان ها را را تحت نظر گرفته و نظارت می کند. پزشک همچنین داروهایی را برای کاهش درد و کمک به پیشگیری از عفونت تجویز می کند.
اگر بیمار با درد فانتوم (دردی است که در فقدان یک عضو از بدن درک میشود) یا غم و اندوه و سوگ برای اندام قطع شده دچار مشکل شود، پزشک در صورت وم دارو و یا جلسات مشاوره توصیه می کند.
فیزیوتراپی، با تمرینات آرام و کشش های راحت شروع شده و اغلب سریعا بعد از عمل جراحی آغاز می گردد. تمرین با اندام مصنوعی ممکن است بعد از 10 تا 14 روز پس از عمل شروع شود.
در حالت ایده آل، زخم باید در حدود چهار تا هشت هفته بهبود یابد. اما شرایط جسمی و روحی برای از دست دادن یک عضو می تواند یک روند طولانی باشد. بهبود و توانبخشی درازمدت شامل موارد زیر خواهد بود:
برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه فرمایید
منبع:آمپوتاسیون
شیوه زندگی و روال روزانه ،چگونه بر قند خون تاثیر می گذارد؟
در صحبت از مدیریت دیابت، معمولا اولین عاملی که به ذهن می رسد کنترل قند خون می باشد. در نتیجه برای زندگی طولانی با دیابت ، باید سطح قند خون خود را در محدوده مشخص شده نگه دارید.
سنگ بنای طرح مدیریت دیابت، تغذیه سالم است. با این حال، آنچه بر میزان قند خون تاثیر می گذارد، تنها غذا نیست. همچنین اندازه و زمان غذا خوردن مهم است.
چه کارهایی باید انجام شود:
برنامه ریزی کنید: سطح قند خون بالا، یک یا دو ساعت بعد از غذا شروع به کاهش می کند.می توانید از این به نفع خود استفاده کنید. خوردن غذا هر روز در یک زمان و خوردن میان وعده های کوچک می تواند به کاهش میزان تغییرات قند خون کمک کند.
رژیم غذایی متعادل در هر وعده غذایی: در صورت امکان در هر وعده ، از نشاسته، میوه، سبزی، پروتئین و مخلوط روغن خوراکی استفاده کنید. باید به مقدار مساوی کربوهیدرات، در هر وعده غذایی و میان وعده توجه داشته باشید زیرا این امر بر میزان قند خون تاثیر می گذارد. برای نگه داشتن میزان قند خون خود در حد تعادل، می توانید با متخصص خود در مورد تنظیمات تغذیه صحبت کنید.
خوردن غذا در مقادیر مناسب: مقدار مناسب، برای هر نوع غذا را یاد بگیرید. نوشتن بخشی از غذاهایی که اغلب می خورید می تواند درایجاد یک برنامه غذایی کمک کند. می توانید از یک فنجان اندازه گیری یا مقیاس برای تنظیم مقدارغذا استفاده کنید.
تنظیم غذا و دارو: در مقایسه با داروهای دیابت به خصوص انسولین، انواع بسیار کمی از مواد غذایی می تواند سبب کاهش قند خون (هیپوگلیسمی) شود. خوردن بیش از حد باعث افزایش سطح قند خون (هیپرگلیسمی) می شود. در مورد چگونگی تنظیم غذا و دارو می توانید با متخصص خود م کنید.
ورزش:
فعالیت فیزیکی نیز بخش مهمی از برنامه مدیریت دیابت است. تا زمانی که ورزش می کنید، ماهیچه هایتان برای انرژی از قند (گلوکز) استفاده می کنند. فعالیت بدنی منظم به بهبود سطح انسولین کمک می کند. تأثیر تمرینات خسته کننده طولانی مدت است، در حالی که تاثیر فعالیت های سبک مانند کارهای خانه، باغبانی و یا کارهایی که ایستاده انجام می شوند، کم تر است. این عوامل در کاهش سطح قند خون مهم هستند.
چه کارهایی باید انجام شود:
برای ایجاد یک برنامه ورزشی، با متخصص خود م کنید: ازمتخصص خود سوال کنید که کدام نوع ورزشی برای شما مناسب است. اگر برای مدت طولانی ناراحتی داشته باشید، متخصص ترجیح می دهد که ابتدا قلب و پا را بررسی کند. برای تقویت عضلات و تعادل شما، ورزش توصیه می شود.
انجام تمرینات ورزشی: می توانید برنامه غذایی و روزانه خود را متناسب با برنامه تمرینی تنظیم کنید. در مورد بهترین زمان برای انجام تمرین با متخصص خود م کنید.
سطح قند خون را کنترل کنید: اگر از انسولین یا دارو برای کاهش سطح قند خون خود استفاده می کنید، قبل و بعد از تمرین آن را کنترل کنید. متوجه علائمی مانند سرگیجه، نگرانی، اضطراب، احساس خستگی یا گرسنگی باشید.
نوشیدن مایعات به مقدار زیاد: هنگام ورزش، باید مقدار زیادی آب بنوشید، زیرا کمبود آب ممکن است سطح گلوکز خون را تحت تأثیر قرار دهد.
آمادگی داشته باشید: به دلیل کاهش سطح قند خون، همیشه باید یک میان وعده کوچک در طول تمرین داشته باشید. در طول تمرین می توانید از دستبند طبی استفاده کنید.
یک برنامه درمان دیابت را با توجه به نیازهای خود تنظیم کنید: اگر از انسولین استفاده می کنید، ممکن است قبل از ورزش ،لازم باشد دوز آن را تنظیم کنید و یا ممکن است پس از استفاده از انسولین چند ساعت برای ورزش کردن صبر کنید. متخصص می تواند در مورد تغییرات مناسب دارو به شما کمک کند. اگر می خواهید تمرین را کمی بیشتر از معمول انجام دهید، باید درمان را طبق آن تنظیم کنید.
جلوگیری از دیابت
دارو:
گاهی اوقات رژیم غذایی و ورزش به تنهایی برای مدیریت دیابت کافی نیست، برای این منظور داروهای انسولین و دیگر داروهای دیابتی برای کاهش میزان قند خون طراحی شده اند. اثربخشی این داروها با توجه به دوز و زمان بندی متفاوت است. ممکن است داروهایی که برای بیماری غیر از دیابت مصرف می کنید، در سطح قند خون تاثیر بگذارد.
چه کارهایی باید انجام شود:
تاریخ استفاده از انسولین را به صورت منظم یادداشت کنید: اگر از تاریخ آخرین انسولین استفاده شده گذشته باشد ممکن است تاثیر نداشته باشد.
مشکلات خود را با متخصص در میان بگذارید: اگر داروهای دیابتی که استفاده می کنید سطح قند خون را بیش از حد پایین می آورد، زمان استفاده و دوز دارو باید تنظیم شود.
در مصرف داروهای جدید دقت کنید: اگر به مصرف دارو برای درمان بیماری های مختلف مانند کلسترول بالا یا فشار خون بالا نیاز دارید، با متخصص در مورد چگونگی تاثیر دارو بر میزان قند خون خود م کنید. گاهی اوقات آنها می توانند داروهای جایگزین را ارائه دهند.
برای مطالب بیشتر به سایت تلما سر بزنید
منبع سایت
دیابت می تواند خطرناک باشد - حتی یک برش کوچک می تواند عواقب جدی ایجاد کند. دیابت ممکن است موجب آسیب عصبی شود که احساس پاهای شما را از بین می برد. دیابت همچنین ممکن است جریان خون را به پاها کاهش دهد، و باعث می شود که دچار آسیب شدید یا مقاومت در برابر عفونت شود. به دلیل این مشکلات، ممکن است یک جسم خارجی در کفش شما متوجه نشود. در نتیجه، شما می توانید یک تاول زخم یا درد ایجاد کنید. این می تواند منجر به عفونت یا زخم غیرخوابی شود که شما را در معرض خطر قطع عضو قرار می دهد.
برای جلوگیری از مشکلات جدی پا که می تواند منجر به از دست دادن پا، پا یا پا شود، این دستورالعمل ها را دنبال کنید.
روزانه پاهای خود را بازرسی کنید برای برداشتن، تلخ، قرمزی، تورم یا مشکلات ناخن بررسی کنید. با استفاده از یک آینه بزرگ بزرگ به پایین پای خود نگاه کنید. اگر چیزی را متوجه شوید، با پزشک خود تماس بگیرید.
پاهای خود را در حرارت ملایم، گرم، آب بشورید. روزانه با شستشو آنها را پاکسازی کنید. فقط آب گرم و نرم را استفاده کنید - دمایی که می توانید در یک نوزاد تازه استفاده کنید.
آرام باشید هنگام حمام کردن پاهای خود را آنها را با استفاده از دستمال سفره یا اسفنجی شستشو دهید. خشک کردن با استفاده از blotting یا patting و دقت بین انگشتان پا خشک شود.
پاهای خود را مرطوب کنید، اما نه بین انگشتان پا. از پوست مرطوب کننده روزانه استفاده کنید تا پوست خشک را از خارش یا ترک خوردگی حفظ کند. اما بین انگشتان پا مرطوب نکنید، که می تواند یک عفونت قارچی را تشویق کند.
ناخن ها را با دقت برش دهید. آنها را مستقیما برش دهید و لبه ها را بچرخانید. ناخن ها را کوتاه نکنید، زیرا این امر می تواند به ناخن های انگشتی منجر شود. اگر نگرانی هایی در مورد ناخن هایتان دارید، با دکتر خود م کنید.
هرگز خودبخود خوک را درمان نکنید. هیچ "جراحی حمام" و یا پد های پزشکی. برای درمان مناسب دکتر خود را ببینید جوراب های خشک و خشک را بپوش هر روز آنها را تغییر دهید
جوراب های ساخته شده به طور خاص برای بیماران مبتلا به دیابت را در نظر بگیرید. این جوراب ها دارای بالشتک اضافی هستند، تاپس های کششی ندارند، بالاتر از مچ پا هستند و از الیاف ساخته شده اند که رطوبت را از پوست دور می کنند.
پوشیدن جوراب به رختخواب اگر پاهای شما در شب سرد شود، جوراب را بپوشانید. هرگز از پد گرم یا بطری آب گرم استفاده نکنید.
کفش های خود را لرزانید و قبل از پوشیدن احساس کنید داخل شوید. به یاد داشته باشید که پا شما ممکن است قادر به احساس سنگ ریزه و یا دیگر جسم خارجی نیست، بنابراین همیشه قبل از قرار دادن کفش خود را بررسی کنید.
پای خود را گرم و خشک نگه دارید. اجازه ندهید پاهای شما برف و باران خیس شود. در زمستان از جوراب های گرم و کفش استفاده کنید.
با استفاده از یک ضد عرق بر روی کف پاهای خود فکر کنید. این مفید است اگر شما عرق بیش از حد از پاها.
هرگز پا را راه نده حتی در خانه نیست! همیشه کفش و یا دمپایی پوشید. شما می توانید بر روی چیزی قدم بردارید و یک خراش یا برش بگیرید.
مراقبت از دیابت خود را. سطح قند خون خود را تحت کنترل نگه دارید.
سیگار نکش. سیگار کشیدن جریان خون را در پاهای خود محدود می کند.
امتحان پایانی دوره ای را دریافت کنید. مشاهده جراح پا و مچ پا شما به طور منظم می تواند به جلوگیری از عوارض پای دیابتی کمک کند.
تشکیل اسکار یک پاسخ عادی پس از هر آسیب یا جراحی است؛ این روش جراحی زخم بدن است. بافت اسکار ممکن است تنها پوست سطحی باشد، یا ممکن است بافتهای عمیق زیر پوست، از جمله اعصاب و تاندون، شامل شود.
یک زخم فعال ممکن است قرمز، بلند، قوی و ضخیم باشد. زخم ها می توانند بیش از حد حساس شوند و می توانند حرکت و عملکرد را محدود کنند جراح دست یا متخصص دست شما ممکن است درمان های مختلفی را پس از آسیب دیدن شما بهبود بخشد، کاهش را بسته و سوزن ها برداشته شوند. مدت زمان درمان زخم بستگی به نوع آسیب یا جراحی دارد. درمان مدیریت اسکار ممکن است شامل موارد زیر باشد:
ماساژ اسکرینتی می تواند به کاهش حساسیت کمک کند و مناطقی عمیق تر را که به نظر می رسد "ساقط" کند، از بین ببرد. ماساژ اسکرین کمک می کند تا یک اسکار صاف و متحرک ایجاد شود. شما می توانید از هر نوع کرم ضدآفتاب مانند واکسن، کره کاکائو یا لوسیون دست استفاده کنید. بافت باید در جهت زخم ده دقیقه دو بار در روز ماساژ داده شود. این مفید است 3-6 ماه یا تا زمانی که به نظر می رسد کمک می کند. برنامه های کنترل شده مبتلا به سرطان می توانند مانع از سفتی مفصل های نزدیک و تاندون های زیر پوست شوند. ژل سیلی را می توان بر روی پوست در ورق یا مایع گذاشت (شکل 1). ورق های سیلی می توانند شسته شوند و دوباره استفاده شوند. ژل سیلی خشک می شود به عنوان یک لایه بسیار نازک و در سطوح پوست منحنی که در طول روز حرکت می کنند. سیلی درمان بهترین استفاده از 12-24 ساعت در روز برای 3-6 ماه است. تکه کردن / بسته شدن اسکار می تواند به کاهش تورم و تنش کمک کند. ماساژ، ارتعاش و مالیدن زخم ها با بافت های مختلف می تواند به زخم های بسیار حساس کمک کند. این اتفاق می افتد وقتی که اعصاب در پوست و بافت های عمیق تر آسیب یا جراحی را تحت تاثیر قرار می دهد. اسکار نیز ممکن است در ذرات کمی ساینده فرو ریخته شود. هدف از این کاهش حساسیت به زخم است و برای کمک به پوست و اعصاب در برابر نیروهای عادی زندگی روزمره تحمل می شود. این فرایند "حساس کردن" اسکار می تواند تا 4 ماه طول بکشد. این می تواند به زودی به عنوان پوست و ترمیم بافت ها آغاز شده است. تزریق یا جراحی می تواند برای مشکلات خاص اسکار موثر باشد. زخم زخم یا سایر آسیب های جدی تر می تواند نیاز به درمان تهاجمی داشته باشد. دستکش های ویژه یا درمان موضعی ممکن است برای زخم های سوختگی استفاده شود. بعضی از زخم ها تا یک سال طول می کشد تا بالغ شوند. بنابراین، برخی از تجدیدنظرهای اسکار (جراحی که موجب بروز زخم می شود تا ترکیب شود) ممکن است تا یک سال پس از جراحی / جراحی ارائه نشود. زخم ها روند شفابخش را به پایان رسانده اند، زمانی که نور در رنگ، صاف و دیگر حساس به لمس نیستند. یک زخم تازه (زرد، قرمز، بلند، ضخیم و حساس) باید از نور خورشید محافظت شود. قرار گرفتن در معرض آفتاب می تواند آن را تیره کند
در طی زخم، ناحیه آسیب دیده می تواند با بافت نابارو یا مرده پر شود. این می تواند برای توانایی بدن برای بهبود و ایجاد پوست جدید مضر باشد، بنابراین ممکن است برای حذف این مواد مرده لازم باشد. به این ترتیب، debridement برای تهیه بستر زخم برای ارتقاء سریع و کارآمد درمان ضروری است.
چرا debridement مهم است؟ Debridement ترویج روند بهبود زخم به روش های مختلف است. پوست مرده نه تنها مانع توسعه بافت های سالم جدید می شود، بلکه باعث می شود که منطقه آسیب پذیرتر به عفونت باشد. همچنین می تواند علائم عفونت را پنهان کند، زیرا بافت مرده می تواند بوی و اکسود را افزایش دهد، و آن را برای باکتری ها و دیگر مهاجمان مضر خارجی گسترش می دهد.
چگونه debridement کار می کند؟ گاهی اوقات، debridement به طور طبیعی به لطف خود به توانایی بدن برای از بین بردن بافت مرده رخ می دهد. با این حال، در اغلب موارد، به یک روش پزشکی نیاز دارد. دو دسته مختلف از debridement وجود دارد: فعال و autolytic. Debridement اتوماتیک شامل استفاده از هیدروکلوئید ها و هیدروژل ها برای افزایش رطوبت در منطقه آسیب دیده به منظور تخریب آن، به طوری که بدن به طور طبیعی از بین می رود بافت مرده. debridement فعال شامل حذف کتابچه راهنمای کاربر از مواد necrotic است، و آن را در انواع مختلفی از روش ها، از جمله:
Debridement جراحی: در طی این عملیات، یک متخصص کلیه مواد نایروتیک را با استفاده از یک اسکالپل و فورسپس به طور کامل از بین می برد و موجب تیر زخم خونریزی می شود. شستشوی دندانه دار: این شبیه به دبریدمان جراحی است، به جز اینکه استفاده از قیچی جراحی را شامل می شود. درمان لارو: قرص ها یا لاروهای آنها بر روی زخم قرار می گیرند و در پوست مرده پوست می کنند و بافت سالم را پشت سر می گذارند. همه زخم ها به خوبی برای debridement مناسب نیستند. طبق گفته پرستار تایمز، زخم های حاد معمولا نیازی به حذف بافت مرده ندارند، در حالی که زخم های مزمن مانند زخم های پا یا زخم بیشتر به مواد دست و پا زخم دست می یابند. با این وجود، یک متخصص معالج ارزیابی جامع را انجام می دهد تا تعیین کند که آیا شما نیاز به این روش برای تسهیل بهبود زخم دارید. عوامل مانند وضعیت سلامتی عمومی بیمار، اندازه و محل زخم، احتمال عفونت زخم و حضور اگزودا نیز در بازی وجود دارد.
زخم حاد نوع غیر اختصاصی، ضایعه اولیه در ایجاد زخم معده است. این حقیقت ثابت شده است که شواهد تجربی از آزمایشگاه و شواهد توصیفی به دست آمده در طی مراحل جراحی و استخراج وجود دارد. با این حال، تعداد کمی از محققان به توجه به زخم های حاد دستگاه گوارش فوقانی توجه کرده اند، در حالیکه ادبیات مربوط به زخم های مزمن فراوان است.
جمع آوری شواهدی از زخم های حاد بسیار دشوار است، زیرا آنها بسیار سریع بهبود می یابند و اکثریت بهبود می یابند بدون اینکه ردیابی شوند. زخم های حاد با رادیوگرافی دشوار است و تنها زمانی دیده می شوند که معده با گاستروسکوپ، عمل جراحی یا غربالگری بازرسی می شود. Selye2 گزارش می دهد که زخم های گوارشی حاد در واکنش زنگ خطر پس از استرس سیستمیک شکل گرفته است. او نشان داده است که تنش های مختلفی که قسمت های زیادی از بدن را تحت تاثیر قرار می دهند، مانند تروما، جراحی، سوختگی، عفونت، خستگی، یا عاطفی
عمدتا دو نوع زخم حاد وجود دارد؛ زخم های تروماتیک و زخم های جراحی 1.
یک زخم تروماتیک مانند یک برش کوچک، ساییدگی از طریق آسیب های بافتی گسترده هنگامی ایجاد می شود که نیروی بیش از قدرت پوست یا بافت های حمایت کننده زیر باشد. یک زخم تروماتیک براساس اینکه آیا درست است یا نه، طبقه بندی می شود.
یک زخم جراحی یا برداشتن و شستشو یا جراحی برای جراحی باز می شود. زخم یکپارچگی پوست را شامل اپیدرم و درم می کند. زخم های جراحی در ارتباط با پتانسیل عفونت در زخم طبقه بندی می شوند: آنها در نظر گرفته می شود یا تمیز، تمیز آلوده، آلوده و یا کثیف. زخم های جراحی که آلوده / کثیف و یا آلوده هستند، گاهی اوقات پس از جراحی باز می شوند، در حالی که عفونت حل می شود و سپس آنها بسته بندی شده بافتند. این به معنای بسته شدن اولیه تاخیر است. بسته شدن زودرس اولیه در این موارد می تواند برای نتیجه ی موفقیت آمیز مضر باشد.
مدیریت زخم شدید در ابتدا شامل موارد اضطراری می شود؛ احیا و بازسازی گردش خون به اندام / منطقه آسیب دیده. آسیب های مرتبط باید در نظر گرفته شود. تامین خون باید بهینه شود، هر گونه بافت ناباروری از بین می رود، زیرا این می تواند به عنوان نقطه مرکزی برای باکتری عمل کند و زخم آبیاری شود. آنتی بیوتیک ها و تتانیس معمولا به صورت پیشگیری استفاده می شود.
مداخله درست می تواند تا حد زیادی بر نتایج بیمار اثر گذارد: اسکار، زمان بهبودی و کیفیت زندگی. با هر زخم حاد، عملکرد پس از عمل زخم و کنترل درد ضروری است. اگر درد به اندازه کافی کنترل نشود، می تواند میزان جذب اکسیژن را کاهش دهد، مرگ و میر و بیماری را افزایش دهد، تحرک را تحمل کند و طول عمر بیمارستان را افزایش دهد.
برای این نوع زخم، انتخاب پانسمان باید بر اساس جذب زخم اگزودا، حمایت از هموستاز و محافظت از زخم از عفونت باشد. این نیز برای مدیریت منطقه پر زخم حیاتی است. سطوح Exudate می تواند در طول فاز التهابی بالا باشد و نشت اگزودا خورنده بر روی پوست اطراف زیر پوشش می تواند منجر به تجمع شود. حفاظت از ناحیه پرای زخم با تهیه فیلم سستی بدون لکه مانند LBF ممکن است مناسب باشد 2.
زخم های جزئی، کاهش و سوختگی بخشی از زندگی است، اما برای افراد مبتلا به دیابت، آنها می توانند مسائل مربوط به سلامت جدی را ایجاد کنند.
بسیاری از افراد مبتلا به دیابت زخم هایی را ایجاد می کنند که به آرامی بهبود می یابند یا هرگز بهبود نمی یابند. زخم هایی که به خوبی نابود نمی شوند می توانند آلوده شوند.
عفونت می تواند به صورت محلی، به بافت های اطراف و استخوان، و یا به دور از مناطق بدن گسترش می یابد. در برخی موارد ممکن است حتی مرگبار باشند.
زخم پای دیابتی 15 درصد از افراد مبتلا به دیابت را تحت تاثیر قرار می دهد. این زخم های دردناک است که در نهایت منجر به قطع عضو پا می شود.
حتی اگر یک زخم آلوده نشود، می تواند سلامت و کیفیت زندگی فرد را تحت تأثیر قرار دهد. بریدن یا صدمه به پاهایا پاها می تواند درد و رنج و سختی داشته باشد.
حفظ کنترل دیابت می تواند خطر ابتلا به زخم ها و عوارض ناخوشایند، از جمله زخم های پا را کاهش دهد.
یک مطالعه 2013 نشان داد که ارتباط قیمتی بین قند خون و بهبود زخم وجود دارد. افرادی که تحت عمل جراحی برای زخم های دیابتی مزمن قرار می گیرند، احتمالا به طور کامل بهبود می یابند اگر گلوکز خون در زمان جراحی به خوبی کنترل شود.
دیابت باعث می شود که بدن برای کنترل قند خون پایین تر باشد. هنگامی که گلوکز خون باقی می ماند، به طور مداوم بالا می رود، عملکرد سلول های سفید خون را مختل می کند، در نتیجه ناتوانی در مبارزه با باکتری ها می شود.
دیابت، به ویژه اگر کنترل نشده باشد، همچنین با گردش خون ضعیف همراه است. سلول های قرمز خون در گردش خون به آرامی حرکت می کنند. این باعث می شود بدن برای ارائه مواد مغذی به زخم مشکل تر شود. در نتیجه، آسیب ها به آرامی بهبود می یابند یا ممکن است در همه موارد بهبودی نداشته باشند.
آسیب عصبی یکی دیگر از عوامل موثر بر بهبود زخم است. گلوکز خون کنترل نشده می تواند اعصاب بدن را آسیب برساند، به این معنی که افرادی که مبتلا به دیابت هستند، ممکن است به راحتی به راحتی پا را بدون آگاهی از اینکه زخمی شده اند، تضعیف می کنند. این می تواند آنها را از جستجوی درمان جلوگیری کند و زخم را حتی بدتر کند.
ضعف عرق، پوست خشک و ترک خورده، عفونت های ناخن انگور و ضعف های پا، بیشتر در افراد مبتلا به دیابت دیده می شود و خطر ابتلا به عفونت باکتریایی را افزایش می دهد.
زخم های پای دیابتی به دنبال عوامل متعددی از جمله نوروپاتی محیطی، کاهش جریان خون، فشار کف بالایی و غیره می باشد و خطر مرگ و میر ناشی از مرگ و میر را کاهش می دهد. جنبه های حیاتی مکانیسم بهبود زخم و وضعیت فیزیولوژیک میزبان در بیماران مبتلا به دیابت، انتخاب یک استراتژی مناسب درمان بر اساس پیچیدگی و نوع زخم را ضروری می سازد. علاوه بر آنتی بیوتیکهای سیستمیک و مداخله جراحی، مراقبت از زخم به عنوان یک عامل مهم در مدیریت زخم پای دیابتی در نظر گرفته می شود. این مقاله بر استفاده از مواد مختلف مراقبت از زخم در پای دیابتی تمرکز خواهد کرد. از دیدگاه بالینی، مهم است که مواد مراقبت از زخم را بسته به نوع و درجه زخم تعیین کنید. این مقاله همچنین متخصصان بالینی را با روش ساده ای برای انتخاب مواد مراقبت از زخم در زخم پای دیابتی ارائه می دهد. نکته اصلی: زخم های پای دیابتی یک عوارض مهم دیابت هستند. هیچ روش معمولی در مورد انتخاب مواد مراقبت از زخم در زخم های پای دیابتی وجود ندارد. این مقاله شامل جنبه های اساسی مراقبت و مدیریت زخم است با تاکید ویژه بر انتخاب مواد مراقبت زخم مناسب بر اساس نوع بافت زخم. عوامل خطر زخم پا، طبقه بندی و درجه بندی زخم، باکتری شناسی، رویکرد تیم چند رشته ای، انواع debridement، اهمیت تخلیه، مراقبت از زخم و انتخاب بر اساس پیچیدگی زخم و خواص رژیم پخت در هر دسته بر اساس تجربه بالینی و تمرین بحث شده است.
شیوع افزایش دیابت منجر به بیماری همراه شده است [1]. اثرات بحرانی هیپرگلیسمی شامل عوارض میکروواسکولی (نفروپاتی، نوروپاتی و رتینوپاتی) و عوارض ماکروویوال (بیماری عروق کرونر، سکته مغزی و بیماری شریانی محیطی) می باشد. دیابت یکی از دلایل اصلی قطع عضو اندام تحتانی نیست، که اغلب پیش از زخم های غیر بهبود نیست. خطر ابتلا به زخم پا در افراد مبتلا به دیابت 15 تا 20 درصد است [2]. بیش از 15٪ زخم های پایه منجر به قطع عضو پا یا اندام می شود [3]. چندین مطالعات دیگر مبتنی بر جمعیت نشان می دهد که میزان بروز سالانه جمعیت زخم های پای دیابتی 0.5٪ -3٪ است. شیوع زخم های پا از 2 تا 10 درصد متغیر است [4]. تقریبا٪ 45-60٪ از تمام زخم های پا دیابتی صرفا نوروپاتیک است، در حالی که 45٪ هر دو از اجزای نوروپاتیک و ایسکمیک هستند [5]. تخمین زده شده است که در حدود 15 تا 27 درصد بیماران مبتلا به دیابت به علت عفونت، عمدتا (50 درصد) قطع عضو کمرمانند
درباره این سایت